ກໍລະນີສໍາລັບການຄົ້ນພົບເມືອງບ້ານເກີດຂອງເຈົ້າຄືນໃໝ່

(SeaPRwire) –   ພວກເຮົາໄດ້ຖືກສອນເລື້ອຍໆວ່າ ຄວາມທະເຍີທະຍານເບິ່ງຄືວ່າການອອກໄປ. ສໍາລັບພວກເຮົາທີ່ມາຈາກເມືອງນ້ອຍໆ, ເປົ້າໝາຍປົກກະຕິແມ່ນການອອກໄປ, ໄປສູ່ສິ່ງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ, ໄວກວ່າ ແລະ ສົດໃສກວ່າ. ສໍາລັບຂ້ອຍ, ເລື່ອງນັ້ນເລີ່ມຕົ້ນໃນ Ramsgate, ເມືອງທ່າເຮືອທີ່ຂ້ອຍເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນ Isle of Thanet—ປາຍຕາເວັນອອກຂອງຊາຍຝັ່ງທາງໃຕ້ຂອງປະເທດອັງກິດ, ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍຣີສອດແຄມທະເລຂອງ Margate ແລະ Broadstairs.

ເມື່ອຂ້ອຍຍັງນ້ອຍກວ່າ, ຂ້ອຍລໍຖ້າບໍ່ໄຫວທີ່ຈະໜີໄປ. Ramsgate ຮູ້ສຶກນ້ອຍ: ໃບໜ້າຄົນເກົ່າຢູ່ໃນສະຖານທີ່ເກົ່າ, ແລະບ່ອນທີ່ຮ້ານກາເຟ ຫຼື ຫ້ອງສະແດງໃໝ່ໆ ມັກຈະຖືກສົງໄສ, ຫຼືບາງຄັ້ງກໍຮ້າຍແຮງກວ່ານັ້ນ, ຖືກວິພາກວິຈານວ່າບໍ່ຈຳເປັນ ຫຼື ໜ້າຢ້ານ. ມີຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າຊີວິດແມ່ນດີດັ່ງທີ່ມັນເປັນ. ແຕ່ສໍາລັບໄວລຸ້ນທີ່ຢາກເຫັນອັງກິດຫຼາຍກວ່າ—ແລະໃນທີ່ສຸດໂລກ—ການຂາດຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນນັ້ນເຮັດໃຫ້ທໍ້ຖອຍໃຈ.

ດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກໄປ. ຂ້ອຍມຸ່ງໜ້າໄປທາງເໜືອເປັນເວລາສີ່ປີ, ແລກປ່ຽນຫາດຊາຍ ແລະ ສວນສາທາລະນະກັບປາສາດ ແລະ ຖະໜົນຫົນທາງທີ່ປູດ້ວຍຫີນ—ທໍາອິດໃນ York ສໍາລັບປະລິນຍາຕີຂອງຂ້ອຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນໃນ Durham ສໍາລັບປະລິນຍາໂທຂອງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ, ຫຼັງຈາກໄດ້ຫຼິ້ນຢູ່ໜັງສືພິມ, ຂ້ອຍໄດ້ຍ້າຍໄປລອນດອນເພື່ອເຮັດມັນແທ້. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກ freelance ຢູ່ໜັງສືພິມປະຈໍາວັນຕ່າງໆ ກ່ອນທີ່ຈະມີວຽກຢູ່ໃນວາລະສານ ແລະ ໜັງສືພິມ.

ໃນຊ່ວງອາຍຸ 20 ປີຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຖືກຍຶດໝັ້ນກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຢູ່ໃນເມືອງ: ລອງຊິມອາຫານເມດິເຕີເຣນຽນ, ໄປເບິ່ງຄອນເສີດ, ຈັບເອົາປີ້ເຂົ້າຊົມລະຄອນໃນນາທີສຸດທ້າຍ, ຂີ່ລົດໄປມາໃນລົດໄຟໃຕ້ດິນ, ແລະນອນເດິກກັບໝູ່ເພື່ອນ ເຖິງແມ່ນວ່າມີວຽກເຮັດໃນມື້ຕໍ່ມາ.

ໃນຂະນະທີ່, ມັນກໍພຽງພໍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນມັນກໍກາຍເປັນຫຼາຍເກີນໄປ. ໃນບັນດາອາຫານແບ່ງປັນ, ຂ້ອຍພົບວ່າຕົວເອງຢູ່ໃນໂຮງສີທີ່ບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງການເຄື່ອນທີ່ໄວຂຶ້ນ ແລະ ຈໍາເປັນຕ້ອງຫາລາຍໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນ—ພຽງແຕ່ເພື່ອຮັກສາ. ຄ່າເຊົ່າໃນ London, ຫ້ອງແຖວແມ່ນນ້ອຍ, ແຕ່ຄວາມຝັນຂອງການເປັນເຈົ້າຂອງ. ຊີວິດໃນເມືອງແມ່ນຕື່ນເຕັ້ນ, ແຕ່ມັນກໍເມື່ອຍ.

ເມື່ອຂ້ອຍເຖົ້າແກ່ຂຶ້ນ, ການເດີນທາງກັບ Thanet—ສໍາລັບວັນຄຣິສມາດ, ວັນເກີດ, ຫຼືໂອກາດຂອງຄອບຄົວອື່ນໆ—ໄດ້ເປີດຕາຂອງຂ້ອຍເຖິງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ປະໄວ້. ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນທະເລ. ດິນຊາຍສີເຫຼືອງກວ້າງ, ທ້ອງຟ້າທີ່ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ, ແລະກິ່ນອາຍຂອງເກືອໃນອາກາດທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນເລື່ອງທໍາມະດາໃນໄວເດັກ ກໍ່ຮູ້ສຶກດຶງດູດ.

ແຕ່ຂ້ອຍຍັງເລີ່ມຄິດຮອດຊີວິດໃນເມືອງນ້ອຍໆ: ໂບກມືໃຫ້ຄົນຕາມຖະໜົນ, ສັງເກດເບິ່ງວ່າຮົ້ວຂອງໃຜເຕັມໄປດ້ວຍຫຍ້າ, ຫຼືຖັງຂີ້ເຫຍື້ອຂອງໃຜຄ້າງດົນເກີນໄປຢູ່ແຄມທາງ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າແມ່ນແຕ່ຮ້ານເບຍທີ່ຂ້ອຍເຄີຍປະຕິເສດ, ດ້ວຍຜ້າພົມທີ່ຂີ້ຮ້າຍ ແລະ ເຄື່ອງຫຼີ້ນ jukeboxes, ມີສະເໜ່.

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ບ່ອນທີ່ຂ້ອຍເຄີຍຟ້າວອອກໄປ, ດຽວນີ້ຄົນອື່ນກຳລັງຟ້າວມາ. ນັກສິລະປິນ, ນັກສ້າງສັນ, ແລະນັກເຕັກໂນໂລຊີ—ຄົນທີ່ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າຂ້ອຍຕ້ອງອອກໄປພົບ—ໄດ້ຖືກໄລ່ອອກຈາກລອນດອນ ແລະ ກຳລັງ. ພວກເຂົາກໍາລັງນໍາເອົາແນວຄວາມຄິດ, ທຸລະກິດ, ແລະແຮງຈູງໃຈໃຫມ່ໆ. Margate, ໂດຍສະເພາະ, ໄດ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ດ້ວຍຖະໜົນຫົນທາງທີ່ໄດ້ຮັບການພັດທະນາຄືນໃໝ່ ແລະ ພື້ນທີ່ວັດທະນະທໍາ ໃຫ້ມັນມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ສັ່ນສະເທືອນ ແລະ ມີຄວາມເປັນສາກົນ. ດຽວນີ້, ເມື່ອຂ້ອຍມຸ່ງໜ້າກັບບ້ານ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກປະສົມປະສານກັບຄວາມພາກພູມໃຈ ແລະ ຄວາມສົງໄສເລັກນ້ອຍ: ສະຖານທີ່ທີ່ຂ້ອຍເຄີຍຄິດວ່າຂ້ອຍໃຫຍ່ເກີນໄປໄດ້ມີການປ່ຽນແປງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄາດຫວັງ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເຖິງແມ່ນວ່າມີການໄຫຼເຂົ້າມານີ້, Thanet ບໍ່ແມ່ນ Utopia ທີ່ເສລີ. ຄົນລຸ້ນກ່ອນຮັບປະກັນວ່າມັນຍັງຄົງຢູ່ໃນຫຼາຍດ້ານ, ເປັນພື້ນທີ່ທົດສອບສໍາລັບ Nigel Farage’s Reform Party. ນັກປະຊານິຍົມປີກຂວາ, ຜູ້ທີ່ອາດຈະເປັນຂອງອັງກິດ, ເຄີຍແລ່ນສອງຄັ້ງເພື່ອເປັນສະມາຊິກສະພາຂອງ South Thanet. ແຕ່, ໂດຍສັດຊື່, ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງເວລາ, ປະຊາຊົນເປັນພຽງແຕ່ປະຊາຊົນ—ເວົ້າກ່ຽວກັບລູກຂອງພວກເຂົາ, ຂອງພວກເຂົາ, ຫຼືວ່າທີມບານເຕະຂອງພວກເຂົາຊະນະໃນທ້າຍອາທິດ.

ໃນລອນດອນ ແລະ ມະຫານະຄອນທົ່ວໂລກອື່ນໆ, ມີຄວາມກົດດັນທີ່ງຽບສະຫງົບ: ເພື່ອໄດ້ໄປຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງ, ເຫັນບາງສິ່ງບາງຢ່າງ, ຫຼືພິສູດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງວ່າເຈົ້າກໍາລັງປີນຂຶ້ນຂັ້ນໄດທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ. ກັບບ້ານ, ຜູ້ຄົນອາດຈະຈົ່ມກ່ຽວກັບນາຍຈ້າງ ຫຼື ການສັນຈອນຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ສິ່ງຕ່າງໆແມ່ນງ່າຍດາຍ ແລະ ບໍ່ຄ່ອຍມີການສະແດງ.

ໃນການໄປຢ້ຽມຢາມບ້ານຄັ້ງສຸດທ້າຍຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍພົບວ່າຕົວເອງກັບຄືນໄປບ່ອນໜຶ່ງຂອງທາງຍ່າງຂອງ Thanet, ໂດຍທີ່ຂາຂອງຂ້ອຍຫ້ອຍລົງເທິງນໍ້າ, ແບ່ງປັນເບຍກັບໝູ່ຂອງຂ້ອຍ Ravi, ຄືກັນກັບທີ່ພວກເຮົາເຄີຍເຮັດເມື່ອພວກເຮົາບໍ່ມີອາຍຸພໍ. ຂ້ອຍສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າສະຖານທີ່ທີ່ຂ້ອຍເຄີຍຈົ່ມນັ້ນໃຫ້ພື້ນຖານທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຜິດວ່າເປັນຂໍ້ຈໍາກັດ.

ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສັນຍາວ່າຈະຍ້າຍກັບໄປຢູ່ເຕັມເວລາໄດ້ໃນຕອນນີ້. ລັກສະນະຂອງວຽກງານຂອງຂ້ອຍຜູກມັດຂ້ອຍກັບລອນດອນ. ແຕ່ຂ້ອຍດີໃຈທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າເມືອງຫຼວງບໍ່ແມ່ນໂລກທັງໝົດ, ເຖິງແມ່ນວ່າສື່ມວນຊົນ ແລະ ນັກການເມືອງຂອງພວກເຮົາບາງຄັ້ງກໍແກ້ງເຮັດເປັນຢ່າງນັ້ນ.

ຂ້ອຍຈະສືບຕໍ່ກັບຄືນໄປ Thanet, ບໍ່ແມ່ນດ້ວຍຄວາມບໍ່ເຕັມໃຈແຕ່ດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ: ເພື່ອໂຍນກ້ອນຫີນ, ເພື່ອເບິ່ງຂອບເຂດກືນແສງຕາເວັນ, ແລະ ເພື່ອເສຍເງິນໃນເຄື່ອງຈັກ Claw ທີ່ Broadstairs Amusements—ໂຊກດີຄັ້ງທີ 303, ຖືກຕ້ອງບໍ? ການໄປຢ້ຽມຢາມແຕ່ລະຄັ້ງເຕືອນຂ້ອຍວ່າສະຖານທີ່, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄົນ, ສາມາດເຕີບໃຫຍ່ໄດ້ໂດຍບໍ່ສູນເສຍຄວາມສໍາຄັນຂອງພວກເຂົາ. ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຮັກ Thanet ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນບ້ານທີ່ຂ້ອຍອອກໄປ, ແຕ່ເປັນສະຖານທີ່ທີ່ມັນສືບຕໍ່ກາຍເປັນ.

“`