(SeaPRwire) – ໃນວັນທີ 12 ກຸມພາ 2025, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບສາຍຈາກພະນັກງານຂອງ , ບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນນັກສິລະປິນທີ່ພັກອາໄສຕັ້ງແຕ່ວັນທີ 1 ຕຸລາ 2024, ແລະໄດ້ຜະລິດການສະແດງແບບຄາບາເຣທີ່ເອີ້ນວ່າ Saigon by Night, ອີງໃສ່ການສະແດງເກົ່າທີ່ເອີ້ນວ່າ Paris by Night ທີ່ຊາວຫວຽດນາມພັດຖິ່ນເບິ່ງໃນເທບວີດີໂອໃນຊຸມປີ 1980. ການສະແດງຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນການເຮັດວຽກເປັນເວລາສາມເດືອນ, ແຕ່ໃນຄືນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກບອກວ່າມັນຈະບໍ່ຖືກຈັດຂື້ນເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າພວກເຮົາເອົາການສະແດງ “drag-adjacent” ອອກໂດຍເພື່ອນແລະຜູ້ຮ່ວມງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ Anthony Le. ບໍ່ສົນໃຈວ່າສ່ວນນີ້ຂອງການຜະລິດໃຊ້ເວລາຫ້າ ນາທີ, ຫຼືວ່າມັນເຫມາະສົມກັບວັດທະນະທໍາໃນການສະແດງທີ່ມີຈຸດປະສົງເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງຄວາມເລິກແລະຂອບເຂດຂອງມໍລະດົກຫວຽດນາມໃນອາເມລິກາ 50 ປີຫຼັງຈາກສິ້ນສຸດສົງຄາມໃນຫວຽດນາມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງອີເມວໂດຍກ່າວວ່າພວກເຮົາປະຕິເສດທີ່ຈະເອົາອອກຫຼືດັດແປງສ່ວນນັ້ນແລະບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນຫຍັງກັບຄືນມາ. ສິ່ງຕໍ່ໄປທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້, ການສະແດງໄດ້ຖືກລະບຸໄວ້ວ່າ
ການຍົກເລີກນີ້ແມ່ນການໂຈມຕີຕໍ່ອິດສະລະພາບທາງດ້ານສິລະປະແລະເສລີພາບໃນການປາກເວົ້າ, ແລະຂ້າພະເຈົ້າພູມໃຈທີ່ຜູ້ຮ່ວມງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢືນຢັດແລະປະຕິເສດທີ່ຈະລຶບຮູບແບບການສະແດງອອກທີ່ສໍາຄັນ. ແຕ່ໃນການສູນເສຍການສະແດງຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຍັງໄດ້ສູນເສຍໂອກາດທີ່ຈະສະແດງວັດທະນະທໍາຂອງພວກເຮົາ. ແລະມັນຮູ້ສຶກກັບຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນການປະຕິເສດມໍລະດົກຫວຽດນາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງລວມເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດແລະຕົວຕົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຖານະທີ່ເປັນຊາວອາເມລິກັນ.
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກພູມໃຈໃນມໍລະດົກຫວຽດນາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າສະເໝີໄປ. ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນຊຸມປີ 1970 ແລະ 1980, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ໄວວ່າການເປັນຄົນຫວຽດນາມໃນອາເມລິກາໝາຍເຖິງການພົວພັນກັບສົງຄາມທີ່ໜ້າອັບອາຍທີ່ຊາວອາເມລິກັນຢາກລືມ. ສື່ມວນຊົນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄົນຫວຽດນາມເປັນຜູ້ເຄາະຮ້າຍ, ຄົນຮ້າຍ, ຫຼືຜູ້ບາດເຈັບທີ່ບໍ່ມີໃບໜ້າ—ບໍ່ຄ່ອຍມີຄວາມເປັນມະນຸດຢ່າງເຕັມທີ່, ບໍ່ຄ່ອຍມີຄວາມສັບສົນ ຫຼືກຽດສັກສີ. ບໍ່ແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະຄິດເຖິງການຈົ່ມວ່າ: ໃນຖານະທີ່ເປັນລູກຂອງຄົນເຂົ້າເມືອງ, ມັນໄດ້ຖືກຝັງເລິກຢູ່ໃນຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະຮູ້ບຸນຄຸນຕໍ່ອິດສະລະພາບແລະຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງທີ່ອາເມລິກາໄດ້ສະຫນອງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ—ໂອກາດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ພົບເຫັນຢູ່ບ່ອນອື່ນ. ດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຕົວເອງນ້ອຍລົງ, ໜ້າພໍໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສະກັດກັ້ນມໍລະດົກຫວຽດນາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງເຕັມສ່ວນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຍາະເຍີ້ຍໃບຫນ້າຂອງຊາວເອເຊຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ອນທີ່ຄົນອື່ນຈະເຮັດໄດ້. ແຕ່ລະເລື່ອງຕະຫຼົກທີ່ດູຖູກຕົນເອງໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຊົ່ວຄາວຈາກເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຮຽນຜິວຂາວທີ່ຕ້ອງການການອະນຸຍາດໃຫ້ຫົວຂວັນຄວາມແຕກຕ່າງຂອງຂ້າພະເຈົ້າໂດຍບໍ່ຮູ້ສຶກຜິດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກໍາລັງເຊາະເຈື່ອນຕົວເອງ, ເສີມສ້າງສະຖານະພາບຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຖານະທີ່ເປັນຄົນພາຍນອກ, ແລະປະຕິເສດເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງມໍລະດົກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ຕໍ່ມາໃນຊີວິດ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະໂອບກອດຮາກຫວຽດນາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າຄຽງຄູ່ກັບຕົວຕົນຂອງຊາວອາເມລິກັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມກ້າຫານແລະຄວາມຫມັ້ນໃຈໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເລີ່ມເຫັນຄົນເອເຊຍເຂົ້າຮັບຕໍາແຫນ່ງຜູ້ນໍາທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນສັງຄົມອາເມລິກາແລະຖືກສະແດງໃນບົດບາດທີ່ມີອໍານາດໃນສື່ມວນຊົນ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງໄດ້ຍ້າຍຈາກບ້ານເກີດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນພາກໃຕ້ຂອງອາເມລິກາໄປສູ່ຊຸມຊົນທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຕົວຕົນຂອງຊາວເອເຊຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກຫຼຸດລົງ (ຢ່າງຫນ້ອຍສ່ວນໃຫຍ່). ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະຜະລິດສິລະປະທີ່ແບ່ງປັນມໍລະດົກນີ້ກັບເພື່ອນຮ່ວມຊາດອາເມລິກາ, ລວມທັງຮູບເງົາສັດທີ່ມີຊື່ວ່າ ແລະໂຄງການແຫ່ງຊາດທີ່ເອີ້ນວ່າ , ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄົ້ນຫາຕົວຕົນຂອງອາເມລິກາ. ການສ້າງສິລະປະນີ້ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈແລະຊື່ນຊົມສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຕົວຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລະເລີຍມາດົນນານ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າບໍ່ແມ່ນທຸກຄົນໄດ້ເດີນຕາມເສັ້ນທາງດຽວກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕົກໃຈເມື່ອ Trump ເຍາະເຍີ້ຍຊື່ຂອງຜູ້ສະຫມັກວຽງຈັນຝົນ Virginia Hung Cao (“Hung Cao, ຂ້ອຍຮັກຊື່ນັ້ນ, ຊື່ນັ້ນຢ່າງດຽວຄວນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໄດ້ຮັບການເລືອກຕັ້ງ”) ໃນງານລະດົມທຶນໃນລະດູຮ້ອນທີ່ຜ່ານມາແລະ Cao ແລະຄົນຫວຽດນາມຄົນອື່ນໆໄດ້ຫົວເລາະໄປພ້ອມໆກັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ການຈັດລຽງລໍາດັບທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງການຫຼຸດລົງທີ່ປອມຕົວເປັນອາລົມດີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍຄິດວ່າຈໍາເປັນທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບການພິຈາລະນາວ່າເປັນຊາວອາເມລິກັນ. ນີ້ແມ່ນຊາວອາເມລິກັນເຊື້ອສາຍຫວຽດນາມທີ່ໄດ້ບັນລຸຜົນສໍາເລັດຫຼາຍ—ນັກຮົບເກົ່າກອງທັບເຮືອ, ຜູ້ນໍາທີ່ເຄົາລົບ, ຜູ້ສະຫມັກທາງດ້ານການເມືອງ—ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າກໍາລັງສະແດງການເຕັ້ນລໍາທີ່ດູຖູກຕົນເອງແບບດຽວກັນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃນໄວເດັກເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າກັນ, ປ່ອຍໃຫ້ຕົວຕົນຂອງລາວຖືກຫຼຸດລົງເປັນເສັ້ນຕາຍ.
ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເຊື່ອວ່າຖ້າຂ້າພະເຈົ້າປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບທັງຫມົດແລະກາຍເປັນພົນລະເມືອງດີ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບການຍອມຮັບວ່າເປັນຊາວອາເມລິກັນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍໄພຂົ່ມຂູ່ທີ່ຜ່ານມາຕໍ່ , ການຈັບກຸມແລະການກັກຂັງຜູ້ທີ່ມີສິດທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດແລະປະຕິບັດເສລີພາບໃນການປາກເວົ້າໃນປະເທດນີ້, ແລະການປະຕິເສດສິດທິທາງລັດຖະທໍາມະນູນຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ການສະແດງອອກຢ່າງເສລີ, ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ, ສໍາລັບບາງຄົນ, ບໍ່ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະປະສົບຜົນສໍາເລັດຫຼາຍປານໃດຫຼືຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າພາສາອັງກິດທີ່ບໍ່ມີສໍານຽງໄດ້ຢ່າງສົມບູນແບບປານໃດ, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຕ້ອງຫຼຸດຜ່ອນຕົວເອງສະເໝີ—ເອົາສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນແທ້ໆອອກ ແລະບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມາຈາກ—ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບວ່າເປັນ “ຊາວອາເມລິກັນ” ທີ່ແທ້ຈິງ.
ສະມາຊິກສິບເຈັດຄົນໃນຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫນີຈາກຫວຽດນາມໃນປີ 1975 ເພື່ອຫນີຈາກການຂົ່ມເຫັງໂດຍລັດຖະບານຄອມມິວນິດທີ່ພະຍາຍາມລົງໂທດຜູ້ທີ່ໄດ້ຕໍ່ສູ້ຄຽງຂ້າງຊາວອາເມລິກັນ. ຫ້າສິບປີຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າພົບວ່າຕົນເອງສົງໄສວ່າເຄິ່ງສະຕະວັດຕໍ່ໄປຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດສໍາລັບຊາວອາເມລິກັນເຊື້ອສາຍຫວຽດນາມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮ່ວມມືຄັດເລືອກເອົາງານວາງສະແດງທີ່ຜ່ານມາທີ່ມີຊື່ວ່າ “50 Years of Hope and Ha-has,” ຢືມມາຈາກ ກອນ, ທີ່ຖາມວ່າພວກເຮົາຈະສາມາດດໍາລົງຊີວິດໄດ້ດີຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດເຖິງວ່າຈະມີອະດີດທີ່ຖືກທໍາລາຍ. ຄໍາຕອບຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງນີ້: ໂດຍການປະຕິເສດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຕົວເອງນ້ອຍລົງ, ໂດຍການປະຕິເສດແນວຄວາມຄິດທີ່ວ່າການຍອມຮັບຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການດູຖູກຕົນເອງ, ໂດຍການສະເຫຼີມສະຫຼອງຄວາມກວ້າງຂວາງຂອງການພັດຖິ່ນຂອງພວກເຮົາ.
ຄວາມອົດທົນຂອງຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນອາເມລິກາ. ພວກເຮົາໄດ້ກາຍເປັນທ່ານໝໍ, ນັກຢາ, ວິສະວະກອນ, ເຈົ້າຂອງທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍ, ຄູສອນ, ແລະທະນາຍຄວາມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນນັກສິລະປິນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມທາງສັງຄົມທີ່ວຽກງານຕົ້ນຕໍໄດ້ສຸມໃສ່ການເຊື່ອມຕໍ່ຄວາມແຕກແຍກທາງດ້ານການເມືອງນັບຕັ້ງແຕ່ການເລືອກຕັ້ງຄັ້ງທໍາອິດຂອງ Donald Trump ໃນປີ 2016. ພວກເຮົາໄດ້ບັນລຸສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍຄິດເຖິງຄວາມຝັນຂອງອາເມລິກາ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງຄວາມຝັນຂອງອາເມລິກາໃນປັດຈຸບັນ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງສິດທິຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະເປັນມະນຸດຢ່າງເຕັມທີ່, ພ້ອມກັບຄວາມຂັດແຍ້ງແລະຄວາມສັບສົນທັງຫມົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງການບັນລຸຜົນສໍາເລັດໂດຍບໍ່ມີການປະນີປະນອມກຽດສັກສີ. ຂ້າພະເຈົ້າອາດຈະບໍ່ໄດ້ຮັບໂອກາດທີ່ຈະແບ່ງປັນວັດທະນະທໍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ທີ່ , ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ຢຸດພະຍາຍາມສ້າງພື້ນທີ່ບ່ອນທີ່ຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປຂອງຊາວອາເມລິກັນເຊື້ອສາຍຫວຽດນາມສາມາດພູມໃຈໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເປັນ, ບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກວ່າພວກເຂົາຕ້ອງຕະຫລົກກ່ຽວກັບຕາຂອງພວກເຂົາຫຼືຫົວເລາະເມື່ອມີຄົນເຍາະເຍີ້ຍຊື່ຂອງພວກເຂົາເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ.
50 ປີຕໍ່ໄປເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການຮຽກຮ້ອງສິດທິຂອງພວກເຮົາທີ່ຈະບອກເລື່ອງຂອງພວກເຮົາເອງຜ່ານສິລະປະຂອງພວກເຮົາ, ໃນສຽງຂອງພວກເຮົາເອງ, ໂດຍບໍ່ມີການຂໍໂທດ.
ບົດຄວາມນີ້ຖືກຈັດສົ່ງໂດຍຜູ້ສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງ. SeaPRwire (https://www.seaprwire.com/) ບໍ່ມີການຮັບປະກັນ ຫຼື ການຢືນຢັນໃດໆ.
ປະເພດ: ຂ່າວຫົວຂໍ້, ຂ່າວປະຈຳວັນ
SeaPRwire ເຫົາສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງສຳລັບບໍລິສັດແລະອົງກອນຕ່າງໆ ເຫົາຄຳສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງທົ່ວໂລກ ຄັກກວ່າ 6,500 ສື່ມວນຫຼວງ, 86,000 ບົດບາດຂອງບຸກຄົມສື່ຫຼື ນັກຂຽນ, ແລະ 350,000,000 ເຕັມທຸກຫຼືຈຸດສະກົມຂອງເຄືອຂ່າຍທຸກເຫົາ. SeaPRwire ເຫົາສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງສະຫຼວມພາສາຫຼາຍປະເທດ, ເຊັ່ນ ອັງກິດ, ຍີປຸນ, ເຢຍ, ຄູຣີ, ຝຣັ່ງ, ຣັດ, ອິນໂດ, ມາລາຍ, ເຫົາວຽດນາມ, ລາວ ແລະ ພາສາຈີນ.