ຄວາມຄຽດຄືລາຄາທີ່ພວກເຮົາຈ່າຍໃຫ້ຊຸມຊົນແມ່ນບໍ?

(SeaPRwire) –   ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄຳເຊີນໄປງານລ້ຽງ. ຄວາມຮູ້ສຶກທຳອິດຂອງຂ້ອຍແມ່ນການຫາຂໍ້ແກ້ຕົວ. ບາງທີ, ຂ້ອຍຈະເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍອອກຈາກເມືອງ.” “ລູກໆຂອງຂ້ອຍຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ເຮືອນ.” “ຂ້ອຍເປັນຫວັດ”

ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ບັນຊີລາຍຊື່ຂອງຂໍ້ແກ້ຕົວແລ່ນຜ່ານຫົວຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ຕອບຮັບ “ແມ່ນແລ້ວ”, ອົດທົນ, ເຂົ້າຮ່ວມງານລ້ຽງດ້ວຍຮອຍຍິ້ມຢູ່ເທິງໃບໜ້າ. ໝູ່ຂອງຂ້ອຍຄົງຈະດີໃຈທີ່ຂ້ອຍໄປ.

ຂ້ອຍມາຮອດງານລ້ຽງດ້ວຍແຜນການ: ເຂົ້າໄປແລະອອກໄປພາຍໃນ 60 ນາທີ. ຂ້ອຍຈະເວົ້າ “ສະບາຍດີ” ກັບເຈົ້າພາບ, ໃຊ້ເວລາຢູ່ກັບລາວ, ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຈັບແກ້ວ Prosecco. ຕໍ່ໄປ, ຂ້ອຍຈະເວົ້າລົມແບບອຶດອັດກັບຄົນແປກໜ້າ. “ເຈົ້າຮູ້ຈັກເຈົ້າພາບໄດ້ແນວໃດ?” ພວກເຮົາຈະລົມກັນກ່ຽວກັບສະພາບອາກາດ, ລາຍການ Netflix ທີ່ພວກເຮົາກຳລັງເບິ່ງ—ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບສະພາບອາກາດອີກຄັ້ງ. ຂ້ອຍຈະໃຊ້ເວລາຂອງຂ້ອຍແລະອອກໄປ.

ສາມຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍກໍ່ອອກໄປໃນທີ່ສຸດ. ໃນລະຫວ່າງຊົ່ວໂມງ cocktail, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຫນີຈາກຜູ້ທີ່ເວົ້າກ່ຽວກັບທຸລະກິດ “ປະສົບຜົນສໍາເລັດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ” ຂອງພວກເຂົາຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໄດ້ຖືກດຶງເຂົ້າໄປໃນຄ່ໍາທີ່ນັ່ງ, ຕິດຢູ່ລະຫວ່າງຫມູ່ເພື່ອນທີ່ໃກ້ຊິດສອງຄົນທີ່ເວົ້າຂ້າມຂ້ອຍ, ແລະປະຕິເສດທີ່ຈະປ່ຽນບ່ອນນັ່ງກັບຂ້ອຍເມື່ອຂ້ອຍສະເຫນີຢ່າງສຸພາບ. ໝູ່ຂອງຂ້ອຍກອດຂ້ອຍຢ່າງໄວວາ ແລະແລ່ນໜີໄປດ້ວຍໜ້າທີ່ເປັນເຈົ້າພາບ. ຂ້ອຍສົງໄສວ່ານາງຈະຈື່ໄດ້ວ່າຂ້ອຍຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ໃນຂະນະທີ່ຂັບລົດກັບບ້ານ, ຂ້ອຍເສຍໃຈທີ່ບໍ່ໄດ້ເຊື່ອໝັ້ນໃນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບການປະຕິເສດຄຳເຊີນ.

ເປັນເວລາດົນນານ, ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນມັກຢູ່ໂດດດ່ຽວ. ແລະພຽງແຕ່ສອງສາມປີທີ່ຜ່ານມາຂ້ອຍໄດ້ມາຮູ້ວ່າ: ຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນຄົນມັກຢູ່ໂດດດ່ຽວ, ຂ້ອຍເລືອກທາງດ້ານສັງຄົມ. ສໍາລັບຂ້ອຍ, ການເລືອກທາງດ້ານສັງຄົມຫມາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍກໍາລັງເລືອກຄຸນນະພາບ, ແລະບໍ່ແມ່ນປະລິມານ, ຂອງການພົວພັນທີ່ຂ້ອຍສາມາດມີໄດ້ໃນເວລາທີ່ໃຊ້ເວລາກັບຊຸມຊົນຂອງຂ້ອຍ, ລວມທັງຄອບຄົວ, ຫມູ່ເພື່ອນແລະເພື່ອນບ້ານ. ຂ້ອຍບໍ່ຢາກເປັນສັງຄົມພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າຂ້ອຍເປັນສັງຄົມ, ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຫວ່າງ, ເພື່ອໃຫ້ສາມາດມີຮູບງາມໆເພື່ອໂພສໃນສື່ສັງຄົມ, ຫຼືເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນມີຄວາມສຸກ. ຂ້ອຍຢາກເຫັນຄົນທີ່ຂ້ອຍຮັກບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພັນທະທາງສັງຄົມແລະບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມຜິດ. ຂ້ອຍຢາກຢູ່ທີ່ນັ້ນເພື່ອຊຸມຊົນຂອງຂ້ອຍ, ພ້ອມຢູ່ຢ່າງເຕັມທີ່ ແລະມີຄວາມສຸກແທ້ໆທີ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ບໍ່ໄດ້ຊອກຫາແຜນການໜີ.

ການສົນທະນາໃໝ່ໄດ້ເກີດຂື້ນເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ກ່ຽວກັບວິທີທີ່ພວກເຮົາຄວນສະແດງອອກທີ່ດີທີ່ສຸດສໍາລັບຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາ. ໃນດ້ານຫນຶ່ງ, ພວກເຮົາຄວນ ກັບ ແລະ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດດຸ່ນດ່ຽງຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຂອງພວກເຮົາຕໍ່ຕົວເຮົາເອງກັບຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຂອງພວກເຮົາຕໍ່ຜູ້ອື່ນ. ພວກເຮົາຄວນເວົ້າວ່າ “ບໍ່” ເລື້ອຍໆ.

ແຕ່ບາງຄັ້ງພວກເຮົາຕ້ອງຍືດຕົວເອງແລະປະນີປະນອມເພື່ອສ້າງຊຸມຊົນ. ໃນໄລຍະຫຼາຍສິບປີທີ່ຜ່ານມາ, ເຕັກໂນໂລຢີໄດ້ເຮັດໃຫ້ມັນງ່າຍຂຶ້ນສໍາລັບພວກເຮົາທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດທີ່ສະອາດແລະເປັນເອກະລາດ—ແລະຫຼີກເວັ້ນຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ມາພ້ອມກັບການຢູ່ໃນຊຸມຊົນກັນແລະກັນ. ທ່ານສາມາດຊື້ເຄື່ອງແຫ້ງອອນໄລນ໌ດ້ວຍການຄລິກປຸ່ມແລະຫຼີກລ້ຽງຝູງຊົນທີ່ຫຍຸ້ງຢູ່. ທ່ານສາມາດໂທຫາ taxi ໂດຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງອະທິບາຍວ່າທ່ານຕ້ອງການໄປໃສ. ທ່ານສາມາດຊອກຫາວັນທີໂດຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເຂົ້າຫາຄົນອື່ນຢ່າງອຶດອັດຢູ່ບາ.

ແຕ່ “ການຖືກລົບກວນແມ່ນລາຄາທີ່ເຈົ້າຈ່າຍໃຫ້ກັບຊຸມຊົນ,” Divya Venn ຂຽນໃນ. “ມັນຫມາຍເຖິງການມີແຂກໃນເວລາທີ່ທ່ານຢາກຢູ່ຄົນດຽວ. ມັນຫມາຍເຖິງການໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງອາໄສຢູ່ກັບທ່ານເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເສຍໃຈ. ມັນຫມາຍເຖິງການສະແດງຕົວສໍາລັບເຫດການທີ່ທ່ານບໍ່ຢາກໄປ. ມັນຫມາຍເຖິງການຫັນແກ້ມອີກຂ້າງໜຶ່ງ.”

ແນ່ນອນ, ມັນບໍ່ເປັນຫຍັງທີ່ຈະຖືກລົບກວນ, ຍອມຮັບວ່າຖືກລົບກວນ, ແລະເຮັດສິ່ງທີ່ລົບກວນພວກເຮົາ. ການຍອມຮັບຄວາມບໍ່ສະບາຍບາງຢ່າງແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສັນຍາທາງສັງຄົມຂອງຊຸມຊົນສ່ວນໃຫຍ່. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມລົບກວນທີ່ຍັງຄົງຄ້າງນີ້ສາມາດປ່ຽນເປັນຄວາມຂົມຂື່ນຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນໄລຍະເວລາແລະທໍາລາຍຄວາມສໍາພັນແລະການເຊື່ອມຕໍ່ຂອງພວກເຮົາກັບຊຸມຊົນ. ແລະສໍາລັບຂ້ອຍ, ບໍ່ມີຫຍັງລົບກວນຂ້ອຍຫຼາຍກວ່າການມີສ່ວນຮ່ວມໃນກິດຈະກໍາທາງສັງຄົມເພື່ອກວດເບິ່ງກ່ອງແທນທີ່ຈະສ້າງສາຍພົວພັນທີ່ມີຄວາມຫມາຍ.

ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍເປັນໜີ້ຫຼາຍຢ່າງຕໍ່ຄອບຄົວ, ໝູ່ເພື່ອນ ແລະຊຸມຊົນຂອງຂ້ອຍ. ພວກເຮົາສະແດງອອກໃຫ້ກັນໃນບາງຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ສະຫງ່າງາມທີ່ສຸດ, ໃນຊີວິດປະຈຳວັນ: ການຈັດກິດຈະກຳຫຼິ້ນໃນເວລາທີ່ໂຮງຮຽນປິດ; ມອບອາຫານໃນເວລາທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງສູນເສຍຄົນທີ່ຮັກ; ເອົາເພື່ອນບ້ານຂຶ້ນລົດເມື່ອລົດຂອງພວກເຂົາບໍ່ເລີ່ມຕົ້ນ. ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ສະດວກ ຫຼື ລົບກວນ. ເພາະນີ້ຄືສິ່ງທີ່ຊຸມຊົນມີໄວ້ເພື່ອ ແລະນີ້ຄືວິທີທີ່ພວກເຮົາສະແດງອອກໃຫ້ກັນ.

ແຕ່ຖ້າຂ້ອຍພົບວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລົບກວນຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຈະຕ້ອງປະເມີນຄືນສິ່ງທີ່ລົບກວນຂ້ອຍແທ້ໆ. ບາງທີມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ວ່າຂ້ອຍຕ້ອງຊ່ວຍເພື່ອນບ້ານເກັບເອົາເຄື່ອງຫຸ້ມຫໍ່ຂອງນາງ, ບາງທີມັນແມ່ນວ່າຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກວ່າມີຄຸນຄ່າໃນຄວາມສໍາພັນໂດຍອີກຝ່າຍຫນຶ່ງ.

ໃນທີ່ສຸດ, ການໂຕ້ວາທີນີ້ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເປັນໜີ້ສະມາຊິກຂອງຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາ, ແລະລາຄາທີ່ພວກເຮົາຄວນຈ່າຍເພື່ອເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຊຸມຊົນ, ຄວນສຸມໃສ່ຄວາມສໍາຄັນຂອງສາຍພົວພັນເຫຼົ່ານີ້ຕໍ່ພວກເຮົາ. ພວກເຮົາບໍ່ຄວນພິຈາລະນາການກະກຽມອາຫານສໍາລັບເພື່ອນທີ່ເຈັບປ່ວຍຫຼືຍ່າງຫມາຂອງໃຜຜູ້ຫນຶ່ງເປັນສິ່ງລົບກວນ. ເພາະວ່າ “ສິ່ງລົບກວນ” ເຫຼົ່ານີ້—ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາອາດຈະພິຈາລະນາວ່າເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ເບື່ອແລະທໍາມະດາ—ກາຍເປັນພື້ນຖານຂອງການເຊື່ອມຕໍ່ຂອງພວກເຮົາກັບກັນແລະກັນ. ແລະໃນທີ່ສຸດສິ່ງທີ່ມັນຫມາຍຄວາມວ່າເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຊຸມຊົນ.