(SeaPRwire) – CGTN ໄດ້ເຜີຍແຜ່ບົດຄວາມກ່ຽວກັບການສົ່ງເອກະສານຜ້າໄໝ Chu ຄືນປະເທດ, ເຊິ່ງເປັນສົມບັດທາງດ້ານວັດທະນະທໍາຂອງຈີນທີ່ມີອາຍຸຫຼາຍກວ່າ 2,000 ປີ, ປະຈຸບັນຖືກເກັບຮັກສາໄວ້ໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ບົດຄວາມດັ່ງກ່າວໄດ້ຕິດຕາມການເດີນທາງຂອງວັດຖຸບູຮານຈາກການຄົ້ນພົບໃນປີ 1942 ຢູ່ໃນອຸບມຸງບູຮານໄປສູ່ການລັກລອບເຂົ້າໄປໃນອາເມຣິກາໃນປີ 1946 ໂດຍນັກສະສົມ John Hadley Cox, ໂດຍນໍາສະເໜີຫຼັກຖານທີ່ໜັກແໜ້ນຈາກນັກວິຊາການຈີນແລະອາເມຣິກາທີ່ພິສູດຄວາມເປັນເຈົ້າຂອງທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍຂອງຈີນ.
ເອກະສານຜ້າໄໝ Chu ມີມາແຕ່ປະມານ 300 ປີກ່ອນຄຣິດສັກກະລາດ /CMG
ປັກກິ່ງ, 30 ເມສາ 2025 — ໃນລະດູໜາວຂອງປີ 1942, ພວກໂຈນຂຸດຄົ້ນຫຼາຍຄົນໃນເມືອງ Changsha, ແຂວງ Hunan, ພາກກາງຂອງຈີນ, ໄດ້ແນເປົ້າໝາຍໃສ່ອຸບມຸງບູຮານຈາກຍຸກລັດສົງຄາມ (475–221 ປີກ່ອນຄຣິດສັກກະລາດ), ໄດ້ບຸກເຂົ້າໄປໃນບ່ອນຝັງສົບຂອງລັດ Chu ແຫ່ງນີ້ແລະລັກເອົາຊັບສົມບັດວັດຖຸບູຮານ, ລວມທັງເຄື່ອງເຄືອບ, ດາບທອງສຳລິດ, ແລະເອກະສານຜ້າໄໝ.
ເມື່ອຂາຍເຄື່ອງທີ່ລັກມາກໃຫ້ແກ່ຊ່າງຕັດຫຍິບທີ່ປ່ຽນເປັນພໍ່ຄ້າວັດຖຸບູຮານ Tang Jianquan, ພວກໂຈນໄດ້ຖິ້ມຖັງໄມ້ໄຜ່ທີ່ບັນຈຸຜ້າໄໝທີ່ພວກເຂົາເອີ້ນວ່າ “ຜ້າເຊັດມື” ເປັນຂອງແຖມຟຣີ. “ຜ້າເຊັດມື” ນີ້ຈະຖືກກໍານົດໃນພາຍຫຼັງວ່າເປັນເອກະສານຜ້າໄໝ Chu ທີ່ມີຊື່ສຽງຈາກ Zidanku, ເຊິ່ງເປັນຂໍ້ຄວາມຜ້າໄໝທີ່ຮູ້ຈັກພຽງແຕ່ອັນດຽວຈາກຍຸກລັດສົງຄາມຂອງຈີນ. Zidanku, ແປວ່າ “ສາງເກັບລູກປືນ,” ໝາຍເຖິງສະຖານທີ່ຂຸດຄົ້ນ, ເປັນສາງເກັບອາວຸດຢູ່ໃນເຂດຊານເມືອງ.
ເອກະສານຜ້າໄໝ Chu ມີອາຍຸປະມານ 2,300 ປີ—ເກົ່າແກ່ກວ່າ Dead Sea Scrolls ຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງສະຕະວັດ—ບັນທຶກຈັກກະວານວິທະຍາ ແລະພິທີກຳໃນຍຸກຕົ້ນໆຂອງຈີນ. ຂໍ້ຄວາມທີ່ສັບສົນ, ຮູບແຕ້ມ ແລະ ຫັດຖະກໍາທີ່ສວຍງາມຂອງພວກມັນເຮັດໃຫ້ພວກມັນເປັນສິ່ງບູຮານທີ່ບໍ່ມີໃຜທຽບ.
ຄວາມໂສກເສົ້າທາງວັດທະນະທໍາ
ໃນເວລານັ້ນ, Tang ບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມສໍາຄັນຂອງຜ້າໄໝ. ພໍ່ຄ້າທ້ອງຖິ່ນ Cai Jixiang ໄດ້ຊື້ເອກະສານເຫຼົ່ານີ້ພ້ອມກັບວັດຖຸບູຮານອື່ນໆ. Cai ຮັກພວກເຂົາຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ເອົາພວກເຂົາໄປນໍາເຖິງແມ່ນວ່າໃນຂະນະທີ່ຫລົບໜີຄວາມວຸ້ນວາຍໃນຍາມສົງຄາມ.
ໃນປີ 1946, Cai ໄດ້ນໍາເອົາເອກະສານໄປ Shanghai, ໂດຍຫວັງວ່າຈະມີຮູບພາບ infrared ເພື່ອອະທິບາຍຂໍ້ຄວາມທີ່ຈືດຈາງ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ນັກສະສົມຊາວອາເມຣິກັນ John Hadley Cox, ຜູ້ທີ່ກໍາລັງຊື້ວັດຖຸບູຮານຂອງຈີນຢ່າງຈິງຈັງໃນ Shanghai, ໄດ້ເຂົ້າຫາ Cai. ພາຍໃຕ້ການອ້າງວ່າຊ່ວຍເຫຼືອໃນການຖ່າຍຮູບ, Cox ໄດ້ຮັບແລະລັກລອບເອົາເອກະສານໄປສະຫະລັດ.
Cai ຮູ້ສຶກວ່າລາວຖືກຫລອກລວງ, ລາວພຽງແຕ່ສາມາດເຊັນສັນຍາທີ່ບໍ່ມີອໍານາດກັບ Cox, ໂດຍຕີລາຄາເອກະສານເປັນ $10,000, ໂດຍຈ່າຍເງິນລ່ວງໜ້າ $1,000 ແລະສ່ວນທີ່ເຫຼືອສັນຍາວ່າຈະຈ່າຍຖ້າພວກເຂົາບໍ່ຖືກສົ່ງຄືນຈາກອາເມຣິກາ. ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເລີ່ມຕົ້ນການເນລະເທດເກືອບ 80 ປີຂອງເອກະສານ.
ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມລະຫວ່າງນັກວິຊາການຈີນແລະອາເມຣິກາ
ສາດສະດາຈານ Li Ling ຂອງ Peking University ໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍກວ່າສີ່ທົດສະວັດເພື່ອຕິດຕາມການເດີນທາງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງວັດຖຸບູຮານນີ້. ການຄົ້ນຄວ້າຢ່າງລະອຽດຂອງລາວໄດ້ສ້າງຕ່ອງໂສ້ຫຼັກຖານທີ່ສົມບູນຄືນໃໝ່, ພິສູດວ່າເອກະສານທີ່ປະຈຸບັນຕັ້ງຢູ່ໃນ National Museum of Asian Art ຂອງ Smithsonian ແມ່ນແທ້ຈິງແລ້ວແມ່ນເອກະສານຜ້າໄໝ Chu ຈາກ Zidanku.
ຈົດໝາຍເພີ່ມເຕີມລະຫວ່າງ Cai ແລະ Cox ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ເຫັນເຖິງການຫລອກລວງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການຍ້າຍເອກະສານ. ໃນຈົດໝາຍ, Cai ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ Cox ມາທີ່ Shanghai ແລະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຈ່າຍເງິນທີ່ຍັງເຫຼືອ $9,000 ສໍາລັບເອກະສານ, ແຕ່ກໍບໍ່ເປັນຜົນ.
ໃນກອງປະຊຸມສາກົນກ່ຽວກັບການປົກປ້ອງແລະການສົ່ງຄືນວັດຖຸທາງວັດທະນະທໍາທີ່ຖືກຍ້າຍອອກຈາກສະພາບການອານານິຄົມທີ່ຈັດຂຶ້ນໃນເດືອນມິຖຸນາ 2024 ທີ່ Qingdao, ສາດສະດາຈານ Donald Harper ຂອງ UChicago ໄດ້ມອບຫຼັກຖານທີ່ສໍາຄັນ: ຝາປິດຕົ້ນສະບັບຂອງກ່ອງທີ່ Cox ໃຊ້ເພື່ອເກັບຮັກສາເອກະສານໃນປີ 1946. ຝາປິດມີປ້າຍກຳກັບຕົ້ນສະບັບແລະບັນທຶກໃບຮັບເງິນທີ່ສອດຄ່ອງກັບເສັ້ນເວລາຂອງ Li ກ່ຽວກັບການເກັບຮັກສາເອກະສານລະຫວ່າງປີ 1946 ແລະ 1969.
Harper ກ່າວວ່າ, “ມັນຄວນຈະເປັນທີ່ຊັດເຈນສໍາລັບຜູ້ດູແລພິພິທະພັນແລະອໍານາດການປົກຄອງດ້ານວັດທະນະທໍາແລະລັດຖະບານວ່າເອກະສານຜ້າໄໝ Zidanku ເປັນຂອງຈີນ, ແລະຄວນຈະຖືກສົ່ງຄືນໃຫ້ຈີນ.”
ບົດຄວາມ New York Times ປີ 2018, “How a Chinese Manuscript Written 2,300 Years Ago Ended Up in Washington,” ຢືນຢັນເຖິງຂໍ້ສະຫຼຸບນີ້.
ການກັບຄືນບ້ານທີ່ຊັກຊ້າ
ໃນປີ 1966, ນັກຟີຊິກສາດແລະນັກສະສົມສິລະປະຊາວອາເມຣິກັນ Arthur M. Sackler ໄດ້ຊື້ບາງສ່ວນຂອງເອກະສານແລະ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ໄດ້ພະຍາຍາມສົ່ງຄືນໃຫ້ຈີນຫຼາຍຄັ້ງ. ໃນປີ 1976, ລາວວາງແຜນທີ່ຈະມອບໃຫ້ Guo Moruo ນັກວິຊາການຈີນ, ແຕ່ການພົບປະຂອງພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຄວາມເຈັບປ່ວຍຂອງ Guo. ໃນຊຸມປີ 1980, ລາວຫວັງວ່າຈະບໍລິຈາກໃຫ້ແກ່ພິພິທະພັນ Sackler ແຫ່ງໃໝ່ທີ່ Peking University, ແຕ່ເສຍຊີວິດກ່ອນທີ່ພິພິທະພັນຈະເປີດ.
ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Dr. Sackler ໃນປີ 1987, ເອກະສານດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກວາງໄວ້ໃນ Sackler Gallery ໃນ Washington, D.C., ປະຈຸບັນເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ National Museum of Asian Art. ເວັບໄຊທ໌ຂອງພິພິທະພັນໄດ້ລະບຸວັດຖຸບູຮານເປັນ “ຂອງຂວັນທີ່ບໍ່ລະບຸຊື່” ໂດຍມີ “ການຄົ້ນຄວ້າແຫຼ່ງກໍາເນີດກໍາລັງດໍາເນີນຢູ່.” ມັນຍັງອ້າງອີງເຖິງຫນັງສືຂອງ Li Ling, ໂດຍຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງການຄົ້ນຄວ້າຂອງລາວ.
ຈາກສັນຍາຂອງ Cai ໄປຫາຈົດໝາຍຂອງລາວກັບ Cox, ຈາກເອກະສານຂອງ Li ກ່ຽວກັບການເດີນທາງຂອງເອກະສານໃນອາເມຣິກາຈົນເຖິງຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການຕອບສະໜອງຂອງ Sackler—ຫຼັກຖານທັງໝົດຢືນຢັນວ່າເອກະສານຜ້າໄໝ Chu ເປັນຂອງຈີນຢ່າງຖືກຕ້ອງແລະຄວນຖືກສົ່ງຄືນໂດຍບໍ່ຊັກຊ້າ.
ຫຼັງຈາກເກືອບແປດທົດສະວັດໃນການເນລະເທດ, ສົມບັດແຫ່ງຊາດນີ້ຕ້ອງກັບຄືນບ້ານໃນທີ່ສຸດ.
ສໍາລັບຂໍ້ມູນເພີ່ມເຕີມ, ກະລຸນາຄລິກ:
https://news.cgtn.com/news/2025-04-29/Why-the-Chu-Silk-Manuscripts-should-be-returned-to-China-1CYkLmp3luM/p.html
ຮູບພາບປະກອບກັບການປະກາດນີ້ແມ່ນມີຢູ່ທີ່:
ບົດຄວາມນີ້ຖືກຈັດສົ່ງໂດຍຜູ້ສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງ. SeaPRwire (https://www.seaprwire.com/) ບໍ່ມີການຮັບປະກັນ ຫຼື ການຢືນຢັນໃດໆ.
ປະເພດ: ຂ່າວຫົວຂໍ້, ຂ່າວປະຈຳວັນ
SeaPRwire ເຫົາສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງສຳລັບບໍລິສັດແລະອົງກອນຕ່າງໆ ເຫົາຄຳສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງທົ່ວໂລກ ຄັກກວ່າ 6,500 ສື່ມວນຫຼວງ, 86,000 ບົດບາດຂອງບຸກຄົມສື່ຫຼື ນັກຂຽນ, ແລະ 350,000,000 ເຕັມທຸກຫຼືຈຸດສະກົມຂອງເຄືອຂ່າຍທຸກເຫົາ. SeaPRwire ເຫົາສະເຫຼີມຄວາມຫນັງສືອື່ງສະຫຼວມພາສາຫຼາຍປະເທດ, ເຊັ່ນ ອັງກິດ, ຍີປຸນ, ເຢຍ, ຄູຣີ, ຝຣັ່ງ, ຣັດ, ອິນໂດ, ມາລາຍ, ເຫົາວຽດນາມ, ລາວ ແລະ ພາສາຈີນ.
CONTACT: CGTN cgtn@cgtn.com
